JARKOVCI
Naselje Jarkovci smešteno je u jugozapadnom delu opštine Inđija, na jugoistočnim obroncima Fruške gore. Udaljeno je 7,5 km od centra Inđije regionalnim putem Inđija-Ruma (R-109) ili samo 2,5 km lokalnim putem Inđija-Jarkovci (L-22).
Naselje se prostire duž Jarkovačkog jezera, koje se nalazi u ataru sela Ljukovo te je poznato i kao Ljukovsko jezero. Dugačko je oko 2 km, široko je oko 200 m, a prosečna dubina je oko 4,5 m. Akumulacija je građena tokom 1976. godine pregrađivanjem potoka sa ciljem navodnjavanja okolnih useva. Zemljana brana je visoka oko 7 m i duga oko 180 m. Danas se jezero najviše koristi u izletničko-rekreativne svrhe, a najčešće ga posećuju ribolovci, posebno u proleće i u periodu od kraja leta do početka zime. Za pecanje na ovom jezeru važi jedinstvena ribolovačka dozvola koju izdaje Ribolovački savez Vojvodine.
Obeležavanjem biciklističke rute duge 5,5 km posetiocima je omogućeno da obiđu krug oko jezera, koji delom vodi i kroz naselje.
Jarkovci se nalaze na prostoru koji je nekada pripadao vlastelinskoj porodici Pejačević. U tom periodu naselje dobija naziv Moja volja. Osamdesetih godina prošlog veka naselje menja naziv Moja Volja u naziv Jarkovci.
Legenda o nastanku imena Moja volja
Veruje se da je grof Petar Pejačević imao 99 pustara (imanja), jer da je imao 100 morao bi da izdržava vojsku. Moja volja je bila njegova najmanja pustara. Legenda kaže da je grof Petar bio boem i kockar. Jednom prilikom na terasi svog letnjikovca u kartanju je izgubio sve sem ove pustare. Tada je njegova žena tražila da se ona karta po svojoj volji. Sela je za sto i sve ponovo vratila te su zbog toga imanje zvali Moja volja. Druga legenda kaže da je grof Petar imao ćerku jedinicu Doru koja je šetala pored jezera i tražila da se po njenoj volji tu napravi letnjikovac.
Nekadašnje imanje grofa Petra Pejačevića
Na ovom prostoru nekada se nalazila pustara Moja volja, koja je bila u vlasništvu rumske vlastelinske porodice Pejačević. Pustare su bile poljoprivredno-proizvodne jedinice u okviru velikih vlastelinskih imanja, odnosno privredna gazdinstva sa naseljem. Sastojale su se od obradivog zemljišta i velikog broja ekonomskih zgrada, zgrada za proizvodnju, biroških kuća (biroši su radnici koji su obrađivali zemlju) i stanova upravnika. Često je na pustarama podizana i upravna zgrada – kurija, u kojoj je plemstvo boravilo tek ponekad, najčešće jednom godišnje kada su dolazili da prikupe prihode. Jedna takva bila je upravo zgrada na obali Jarkovačkog jezera.
Ne zna se tačno vreme podizanja ove vlastelinske zgrade, ali po svemu sudeći ona potiče iz druge polovine 19. veka, kada su rumskim vlastelinstvom upravljali grof Petar Pejačević i njegov sin Adolf. Zgrada je bila podignuta na uzvišenju sa koga se pogled prostirao na čitavu okolinu. Ima osnovu u obliku slova „T”, sa prizemnim dužnim i jednospratnim poprečnim krilom. Prvobitno se na spratu nalazila jedna terasa, međutim, u kasnijem periodu dozidana je još jedna prizemna terasa u neobaroknom stilu. Oko zgrade se nalazio mali, lepo uređen vrt sa cvećem, stazicama od rizle i po kojom skulpturom, kao i mali park.
Nakon Prvog i Drugog svetskog rata imanje Moja Volja je velikim delom uništeno i sve pomoćne vlastelinske zgrade su porušene. Između dva svetska rata u sačuvanoj vlastelinskoj zgradi je bio smešten dom slepih devojaka, koji je bio pod najvišom zaštitom kraljice Marije Karađorđević.
Nakon Drugog svetskog rata zgradu kupuje doktor Kostić i pretpostavlja se da je u to vreme dozidana pomenuta druga terasa. Zgrada u njegovom vlasništvu ostaje do sredine pedesetih godina prošlog veka, kada je otkupljuje Mesna zajednica. Danas je to višenamenski objekat u kome su smešteni seoska škola i vrtić, mesna kancelarija i ambulanta.
Oskar Zomerfeld
Na Pejačevićevom imanju Moja Volja 1885. godine rođen je prvi akademski slikar Inđije, Oskar Zomerfeld. Oskar je završio Umetničku akademiju u Budimpešti. Najviše je slikao sremske i fruškogorske pejzaže. Nakon Drugog svetskog rata morao je da napusti ove krajeve i preseli se u Austriju. To je ostavilo traga i u njegovom stvaralaštvu, te na platno prenosi sudbine i stradanja svojih sunarodnika, koji kao i on bivaju primorani da napuste ovo podneblje. Jedna njegova slika Beg (Die Flucht) se nalazi u Palati nacija u Ženevi. U njegovom kasnijem opusu preovladavaju alpski pejzaži. Zomerfeld je umro 1973. godine u Austriji.